ELD
SKULD
Eg må gjera bot
Vega upp for urett
Som eit lodd i jødn
Mot ei skål med fjør
Tankan går i ring
Dei grev seg berre djupar
Eg kan’kji halde verda
Kan knapt bæra meg sjøl
Og du, eg berre undrar
Kan hende du me har vore her
Og du, eg berre spør, eg berre ser
Eg har krype lågt
Te alt anna enn korset
Eg kan la tankjin pine
og plage meg i kne
Eg kan la skuld og åk
få overtaket
Endå eg veit
Det kjem´kji noko ut or det
Og du......
Kom bli med inn
Dra skoddin vekk frå glase
Syng vindane inn i rommet
La tankjin møte ord
Ja bli med inn
La dei mørke skuggan danse
Slepp dei ut, ja la dei fløge
Og la dei møte ord
Så bli med inn
Legg skuld og åk i aske
Tenn eit bål av vilje
Der draumar formar ord
Bli med inn
La eldhugen få brenne
Slepp fri, ja la den fløge
La den følgje desse ord
For du, eg berre undrar, eg berre ser
SKUGGJI
Eg møtte gammal skuggji att i går
Eg kjende sting i bringa - frå hine tunge år
Han bar med seg eit myrke frå ei tid
I frå dei skjelve-skjøre åre - som eg trudde var forbi
Angsten ligg i bringa som ein klut
Eg prøve hardt å vri og vrengi kloe ut
Eg hadde nesten gløymt ko redsle var
Men der kom han og minna meg um alt eg ein gong bar
Gje meg mot - for no må eg – gå han beint i møte
Gje meg mot – te å gå - skjuggjin min - midt i mot
Eg skjøna ikkji kor han kjem i frå
Eg har kji kalla på han, eg har berre bedt han gå
Eg trudde eg var kvitt han no for godt
Kor tek han det i frå, dette beist og nerveskrott
Gje meg mot....
Han riv meg opp i bringa så eg blør
Så syr han meg, forsegla meg med sine lange klør
Han plantar i meg sorg, og skuld og skam
Innkapsla og attgrodd, slik har han alltid fore fram
Gje meg mot - for no må eg - gå han - beint i møte
Gje meg mot – te å gå - skjuggjin min - midt i mot
Gje meg mot - no vil eg - rette rygg og - feste blikket
Gje meg mot – te å gå - skuggjin min - midt i mot
ELD
Du kom i ei tid
over islagt fjord
upp kvitkledde viddu
gjennom snøstjernekor
du tende ei gnist
i eit øde land
i det einsame golde
bles du gloe te brann
Som jødn i eld,
det dirrar i bringa
Det er flammar som slukjer,
Dei lyfter og femnar
Dei let meg skjelve
Og eg vaklar i dansen
Som i eit ravande vanvidd
Mot eit stup, over kanten
Så la kor kvist i meg syngje
ei jublande hymne, og alder, alder, alder
La kor kvist i meg syngje
ei jublande hymne, og alder, alder, alder ------------
skal kaldt vatn - sløkkje denne
Det flakkar i rommet - det logar, det flimrar
eg flagrar som vektlaus - på vibrerande strengar
Så hald meg i elden - La meg gripe og kjenne
Kan du vara evig – kan eg evig brenne?
La kor kvist i meg.......
SORGLAUS
Ein dag vil eg tenkji attende på denne og at
akkurat no har eg alt eg vil ha
Og eg vil måle og fable og drøyme tilbake til
akkurat dette sekund slik det var
Akkurat no – i eit lys tå – år som har satt sine spor
Akkurat no – på andre sida – der tide er vår sorglause bror
Ein dag står du på kaia og veit at du skal reise og
alt du kan ta med deg er livet du har levd
vil du tenkji attende på stundi som denne og
veta at kort sekund har du sansa og kjent
Akkurat no – kort pust til ende – te år som har satt sine spor
Akkurat no – i åpent lende – for evig er vår sorglause bror
Vera Sorglaus, finns det vegar i livet som berre vil deg vel?
Sorglaus, dagar utan anger, mørke, sårfri sjel
Sorglaus, dei stundin som er vektlause, urofrie bel
Sorglaus, ja bele finns - kor dag her hjå deg
Kan hende det er slik
at du må ha vore blå
For å veta ko det mørkeraude er
Og kan hende det er slik
At du må ha sett ein botn
For å veta ko det er - å fløge
LIKESÆLA
Har du stått på kanten tå stupet
Har du kjent kaldt stål imot hud
Har du måtte springe i frå hjarte
I vissa om at du alder kan snu
Har du spent vengjin i svevet
Og kasta deg ut over juv
Og brått vorte vár du var utan
I det rungande fallet var du
Har du jaga skuggar i nåtte
Har du høyrt det lydlause kor
Det er likesæla som talar
Og den er dauden sin bror
Har du stått i flammar og kjempa
For livet med dauden på slep
For noko er større en behaget
For noko er større enn deg
Gå ut frå di varme stugu
Gå ut og sjå deg ikring
Slå skoddidn vekk i frå hjarte
Gå ut no og ta verda inn
Høyrer du songen frå djupet
Høyrer du koret som stig
For hjarte og mot blir te vengji
Og frå dauden sin bror me blir fri
Så spenn dine vengji i svevet
Spenn dei med styrke og kjenn
For hjarte og mot blir te vengji
Og no kan du fløge min venn
Ja no kan du fløge min venn
HELLU
Du har lagt hellu
Der vegen var kranglut
Der for mange steina
Ville stengji for min fot
Du har planta ospe
Der det var for vindfult
Det har gjett meg le
Og det har gjett meg rot
For du har bygd stigjin
Som tek meg te mønet
Og lete meg gro vengji
Så eg kan lande mjukt
Du har åpna glase
Med utsyn te verde
Og låst opp gamle lenkju
Så eg kan gå ut
Du har synt meg sanning
Der minnet var fabel
Du har lost meg i havn
Der eg kom i frå storm
Du har gjedd meg æve
Drigji meg upp i frå botn
Du har synt meg at åske
Kan bli te eld
SLEKTERS RANG
Det er vel kji lenger slik
At slekt fylgji slekters gang
For treet som vaks upp på steingrunn
Har reist seg mot storskogens rang
Og Karlsen i nr 13, Han har flutt frå by´n
Smukke Olga er influenser, Ho lever livet i cybersky´n
Og det er eit liv på nåde
Frå likes og klikk og spons
Der vesla går for lut og vatn
For ein må jo væra på´n
Døgnet rundt frammom linsa
Det blir eit evig jag
For lukka ligg i kvite smil
Og tusen klikk kvar dag
Det er vel ikkji lenger slik
At me er lenka til kvart vårt lodd
Og vegen til det forjette land,
er det slik at den no er nådd?
For gamle Dal i fjerde, Finn du på heimen med liggesår
Han kjem nok alder heimatt, Han har’kji rømt på mange år
Men Karslen tek fram fela
I blokka i Groruddal’n
Og han drøyme seg attende
Te dei store, åpne hav
For den gong bar han draumen
Slik horisonten sto i brann
Og bakom den fanns verda
Der alt gjekk berre opp og fram!
Og gateguten frå ein mursteinsgård
Han vandrar endå som i hine år
Legg du øyra ned mot støv og stein
Kan du høyre songen – den går gjennom jord og eld og marg og bein
«Denne draum som nåtte avla og som dagen sler ihjel
Om Atlantis og Utopia – om ein bedre lodd og del
Enn eit liv, der andre eig sjøl eins hjarte og eins sjel».
Sitat frå diktet Nr 13 av Rudolf Nilsen
BØTE VENGJI
Veit du koss ein bøte vengji?
Eg har ein som brakk i to
Kan du lyfte fugl frå markji?
Veit du om denne kan gro?
Kan du sjå sår i sjela
Kan du sy med mjuke sting
Kan du løysne kvite knokar
Løysne og smørja dei inn
Kan du gje meg ord te sorgji
Der eg alder sjøl kjem inn
Den eg ser i bøygde nakkar
Og i matte tåri på kinn
Kan du gje meg ord te sorgji
Denne muren har vorte for høg
For alt det eg vil er å tegje
Eg treng det - for dei - og meg sjøl
Kan du turke burt den tvilen
Som stengji for hjartesong
For eg veit at dei vil meg vel
Dei viste meg det ein gong
No har det liggje så lengji
Dette vatnet som ikkji renn
Det er tufta på bitter fabel
Der fandens skuggar brenn
Kan du gje…….
For blod er tjukkar enn vatn
Og gjennom hjarte det må
Stengjer du att for dine
Ko står me att med då?
Så no treng eg deg te å bøte
Både vengji, hjarte og sjel
Kan du vera bru te dei hine
Kan du løysne knokan eit bel
Kan du gje………..
ARMAN I KORS
Dei tok burt fargudn
Og alt gjekk i svart
Vegen ut her i frå
Vart hengande att
Alt sto i loge
Bekmørk og grå
Og under var avgrunnen
.......Den me har venta på?
Flokken er burte
Du anar ikkje kor
Vart dei att i åska
Tynn røyst ropar mor!
Tung røyk gjennom dale
Ingen stad å gå
Ragnarokk og endetid
......Det er dette me har venta på?
For her har me stått med arman i kors,
basta og bunde i vår otte og komfort,
sett ein annan veg og latt dei hine forgå,
for ein kan´kji hjølpe alle, er det dette,
me har venta på?
Verda har revna
Den me kjende så vel
Ikkje den langt burte
Nei dette er her
Beint inn i di stove
Rett i ditt fang
Høyrer du ekko
Frå framande land?
Du har ingenting no
Og inkje noko å få
Dine er burte
Alt du eigde likeså
Så kven er du no?
Og kvar skal du gå?
Står nokon og tek i mot deg?
.........Er det dette?
STEMPLINGSUR
Ta hånde mi bli med opp langs elve
Desse steinan har kjent tunge føta før
Dei har høyrt menn tala om ei framtid
Endelaust ljos og mindre bør
Dei har sett kvinner gå ned til bredden
Der dei møttest te svall over tøy
Men praten langs elva den stilna
I den nye tids larm og støy
Om du blir med opp langs fossen
Ser du veggar som husa ei von
Om betre tider og tryggleik
Gjennom jødn og eld og ljom
No står dei skrikande i si øyde
Med sundsligji glas og sot
Dette som ei gong var vår framtid
Som gav uss verdigheit og mot
Kom la uss gå upp te brue
Frå den kan du sjå nesten alt
At ei framtid kunne vera så handfast
Så ruvande, bastant, monumentalt
No står dei her å gapar
Dei er nakjin med sprekkar i sitt skjød
Desse som var heile livet
Frå fødsel te alderdom og død
No har me ingen koloss meir
Te å stake ut vår livets veg
Som fjell sto dei her langs elve
Tok deg i favn og vart livs-vogga for deg
Kom skal eg ta deg med inn her
Te gangen før kvar dags gavn
Her er endå uret som stempla
Med klukke, nummer og navn
Har du eit stemplingsur i livet
Som du veit at vil sjå deg kvar dag
Som vil følgje deg trufast til din ende
Som fortel deg at me står i lag
For kvar sprekk i veggen ved uret
Har nummer og navn og tid
Då veit du at her heng sjølve livet
Og du - skal ikkje lenger enn hit
VON
Du set deg ned
Og eg ser kor trøytt du er
Du har stått i blæsten
I frå jord og folk og vær
For dette det var draumen
Du ville byggje meg eit slott
Du flutte hit i einsemd
Mot mange odds kvar dag og nått
Her har budd demona
og dei kom’kji frå deg
Men lell dei har deg tynga
Slik dei og gjorde med meg
La dei dyrke sitt i mørke
Dei kan’kji reddast la dei bli
Men du og eg skal leva
Me treng eit land og tusen mil
Så la gard og grunn få kvile
La folk og fe få gå
Me reise no i kveld
Me reise, fordi me må
For me treng å halde henda
Berre uss to utan plan
Og me treng horisonten
Ein ny, ei anna sta
Ja me treng å halde henda
Og eg ser at du treng kvil
Og eg har lagt ein slagbjørn
Den heiter von, og tusen mil
Eg tek rattet
Du tek sixpencen frå Vence
Ein bag slengt bakom sete
Eg la ein brisk på lasteplan
For me treng berre uss no
Og eit framandt land mot sør
Og kvelden er så vakker
Sjå Reineskarvet blør
Me er kanskje ikkji så unge
Om du reknar uss i år
Men rekna du i håp
Så er me fødd i går
For me treng å halde hend....
UNDRAST’KJI
Det vart tidleg haust i år
Du tok med deg summaren då du gjikk
I denne friske haustmorgon
Veit eg har visst at dagen kom
Du ville ikkji såre meg
Eg veit du prøvde å liste deg ut or livet mitt
Eg vil alltid vera glad i deg
Eg håpar du finn noko som blir ditt
Eg sit ikkji her i sjokk
Eg leita etter ord på det eg kjenne
Over meg flyg fugladn i flokk
Skulle ynskji at eg kunna bli med
Eg undrast’kji over at du reiste
men over at du ikkje reiste før